"VAY SENİ CERRAH PAŞA"

Vay seni Cerrahpaşa 
İçmem suyundan içmem 
Bir dahaki seneye 
Yolcuda gelup geçmem 

Yaş akar gözüm sızlar 
Ne kalur gerisine 
Herkesun bir dersi var 
Durur içerisinde 

“VAY SENİ CERRAH PAŞA…”

                                Emine TAŞTEPE

Gün ışımadan başlar sabah hastanede…Geceden kalma karanlıklara uyanıverirsiniz. Gürültülü bir kapı açılışıyla açılır göz kapaklarınız. Akşamdan kalma yorgunluklar, gece renginde bir elbise olur. Beyaz önlüklü bir hemşirenin siyah sesi. Bıkkınlık…Yorgunluk…İsteksizlik…Bir maske gibi asılı yüzlerinde. Ürküten bir maske. Sevimsiz bir maske. Şefkatsiz bir maske. Merhametsiz bir maske…

Kalkmamak için direnir bedeniniz, ama kalkar. Uyanmamak için direnir gözleniriz, ama uyanır. Beyaz önlüklü bir hemşirenin gözlerinde hafiften bir korku girer içeri çünkü. Elindeki iğne korkutmaz  asla. Korkutan bir azar cümlesidir. İğneden daha çok batar, daha çok kanatır, daha çok can yakar.

Bazen yeni hemşire olmuş bir yüz. Kızınız gibi geliverir ilk anda. Gülümsersiniz, kızınıza gülümser gibi. Sevmek istersiniz onu. Gözlerine değdirmek bakışlarınızı. Saçlarının kıvrımına övgülerde bulunmak. Memleketini sormak. Yaşını sormak. Okulunu sormak. Kızınızla konuşuyor gibi konuşmak. Şefkat bohçanızdan ona da paylaştırmak. Ayakları üşümesin diye bir yün çorap hediye etmek istersiniz.

Beyaz önlüklü yeni hemşirenin yüzünde renklerin en koyusu. Gülümsemelerinizi sus!..turursunuz. Merhametinizi kalbinizin bohçasına acele tıkıştırırsınız. Geriye çekersiniz şefkat çiçeklerinizi. Anne kokunuzu geriye çekersiniz. Üzerine kurşuni bir örtü serersiniz. Kendinizi alırsınız kestane rengi saçların buklelelerinden.

Çatık kaşları sabahın ilk ışıklarını gölgede bırakır. İçinden “Ben bi şey yapmadım.” Desen de, suçluluk bir gömlek olur daim giydiğin.Bi ihtiyaç hissettiğinde, içinde bin cümle kurarsın. Nasıl söylesem kaygısıyla. Terslenmek ağırına gidiyor insanın. Azar yemek, incitiyor ruhunuzu. İlgisizlik, küstürüyor yüreğinizin bahçesindeki bütün çiçekleri.